I 'Andungen' 1928 fortel Even A. Olsen frå Nordmela flg. om ein av dei prestane på Andenes som vart avsett på 1700-talet (Huh-tetta s. 133-134):
"Presten var svært glad i levermølja, og ofte hendte det at han møtte op i rorbuene som møljegjest. Men også en så liketil handling som å ete mølja kan et uhell inntreffe. Således hendte det at presten kom fra sit kontor der han nettopp hadde laget sin søndagspreken, og hadde så stukket manuskriptet i inderlommen – antagelig for å kunne lese det over senere på kvelden. Han setter kursen benest til rorbua, der møljegryta nettopp går av ilden. Da så presten skal duppe brødet i gryta og bøier sig over denne, skjer det store uhell at papirene faller ut av lommen og ned i gryta. De blev så fisket op igjen og slengt bort i ei krå; men der ligger det en hund som synes dette må være noget for ham, og så sluker han hele visdommen. Om hunden blev visere, vites ikke, men presten kom i en lei knipe, for det var for sent både å skrive ny preken og til å lyse messefal. - Søndagsmorgenen samledes menigheten i kirken og presten kommer, blir iført fullt ornat, går så bent på stolen og begynner sin tale så: 'Kjære venner! Det ord jeg skulde tale til eder i dag, det fór i hunden i gåraftes, men vil I komme igjen næste søndag, så skal det bli en råd'.
Dette er ein vandretradisjon, for i eitt av sine eventyr legg P. Chr. Asbjørnsen akkurat same orda i munnen på kolbrennaren som vart både prest og prost! Tradisjonen har altså slått rot både i Været på Andenes lengst nord i Nordland og i skogsbygdene austpå, men den nordlege varianten har inspirert til visa Møljepresten (melodi: Huh-tetta s. 114):
Fortelle, det kunne de gamle så godt, alle veit det! Og ordan be-la de i stort som i smått med rognporr og rekling, ja raven hin feite!
Men ein ting gjeld oftast for soger og slikt, alle veit det, at noke er sannheit, men meire er dikt om rognporr og rekling ...
Der levde ein matprest i Andenes vær, alle veit det. Det høvde han saktens å være det det, med rognporr ...
Ein romslig prest var han for Andenes sogn, alle veit det. Han ga alltids rom for litt lever og rogn, litt rognporrr...
Han kom av kontoret med søndagspreik klar, alle veit det, og detta hans åndsverk i vestlommen var, i rognporr ...
Då merka han brått for ein matlyst han fekk, alle veit det, og strakst trur vel du at til frua han gjekk, til rognporr ...
Men ikkje det blei så han heimveien tok, alle veit det. Han tenkte: I bua står mølja på kok med rognporr ...
For nasen hans kleia og tarman hans kvein, alle veit det, på ferskfisk og lever og blodstuv i bein, samt rognporr ...
Så kom han på bua, de flidde han knakk, alle veit det. Han døppa i gryta ein klemning, men akk og rognporr ...
hans manus i vestlommen lauselig satt, alle veit det, han bukka så djuft at i mølja det datt med rognporr ...
De fiska det opp med ein einaste gong, alle veit det, og sidan i kråa til tørkings det hong, med rognporr ...
Men bikkja som låg der, ho tenkte med seg, alle veit det: Kor inderlig snilt at de tenkte på meg med rognporr ...
Så heiv ho seg glupsk over visdommen stor, alle veit det, kver tøddel og trøffel i langlaupen fór med rognporr ...
Det e ikkje sagt ho var visar' enn før, alle veit det, då handlaust og hardt ho blei skyssa på dør med rognporr ...
Men prestefar tusla førtura frå bord, alle veit det, han var 'kje av dessa som lettast fann ord for rognporr ...
Han visste så vél at der fanst ingan råd, alle veit det, at messefall nytta det ikkje å få, kon rognporr ...
Då søndagen kom, var han fattet men bleik, alle veit det, han hold'e frå stolen ei makalaus preik om rognporr ...
De ord, kjære sognebørn, I skulde faat, alle veit det, de er nok dessværre i Hunderne gaat med rognporr ...
Men naar næste Søndag til Kirke I gaa, alle veit det, forvist tror jeg da der vil blive en Raad med rognporr og rekling, ja raven hin feite!